Mijn boek ‘Power’ is inderdaad een vrolijk & energiek boek en dat wil ik heel graag zo behouden.  Het is een boek voor iedereen, om van het leven te genieten, om van jezelf te leren houden, om je lichaam te verzorgen, om terug wat ‘Power’ te geven aan jouw verhaal, jouw leven.

Nu mensen vragen me waarom vertel je niet meer over je hyperventilatie – angst – burnout in je boek?

Iedereen zijn proces is anders, de stap naar deze buitenwereld zetten vond ik al moedig voor mezelf. Dit is toch een klein stukje uit mijn dagboek…

 

23 november 2013.  De dag dat mijn leven veranderde.  Ik was nog aan het shoppen, had net naar de voetbalmatch van mijn zoon gaan kijken, het was weekend dus alles liep heerlijk. Toen ik plots in een winkel onwel werd.  Ik dacht dat ik gewoon beetje suiker tekort had.  Dus snel iets eten en drinken en hop de winkels terug in.  Verder hoefde ik niet te zoeken…

Helaas, het werd erger en dat broodje hielp me geen stap vooruit, ik voelde me heel slecht en ik beland toch in het ziekenhuis.  Ik had het gevoel dat ik ging sterven. Ik was duizelig, had geen adem, stond te trillen en ik wist niet waarom.

Na enkele onderzoeken kreeg ik de diagnose hyperventilatie aanval, ik kreeg wat pillen mee en hop naar huis! (dit was duidelijk een routine-bezoekje).  Niet zo erg allemaal, dat gebeurt wel vaker. Dus de volgende dag kan je wel terug op je TGV springen, als een vulkaan terug uitbarsten en de draad weer oppikken…klaar.

Helaas sinds die dag lukte het me niet meer, ik stond op een plaats helemaal alleen en het was net alsof er een koepel over mijn hoofd was getrokken.

Ik belande op een rollercoaster van emoties, ik draaide rond in mijn hoofd alsof ik elke dag op een paardenmolen zat en ik kon met moeite het bed uit om te eten…rust dus, een weekje of 2 en dan ben ik wel terug de oude, niet?

Na 2 weken was het niet beter, ik had zelfs het gevoel dat het nog slechter was, ik kreeg elke dag een aanval.  Waardoor ik nog meer angst kreeg en niet meer buiten durfde.

Ik schaamde me, voelde me waardeloos en ik kon amper nog spelen met mijn kinderen.  Ik was leeg, mijn spieren deden pijn, mijn nek verkrampte  en het enige wat ik kon was huilen.  Huilen met zelfbeklag, huilen uit frustratie, hoe ben ik hier beland? hoe geraak ik terug door? wat heb ik toch? soms wordt de onmacht en angst je teveel…

 

liefs

claudia